Η προσπάθειά του να φοιτήσει στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, δίνοντας εξετάσεις με ένα ποίημα του Καβάφη, στέφθηκε με αποτυχία διότι θεωρήθηκε ότι δεν διέθετε τον απαραίτητο, για την εποχή, στόμφο και το ανάλογο παράστημα. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος δεν απογοητεύτηκε, διέθετε πείσμα και υπομονή, έτσι, γράφτηκε στην ιδιωτική σχολή του διεθνούς φήμης διευθυντή του Θεάτρου «Σάρα Μπερνάρ», Γιαννούλη Σαραντίδη, που είχε έρθει στην Αθήνα πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να σκηνοθετήσει μερικά έργα της Μαρίκας Κοτοπούλη και να επιστρέψει πάλι στο Παρίσι.
Δυστυχώς, το ξέσπασμα του πολέμου δεν του επέτρεψε να φύγει κι έτσι ίδρυσε τη Δραματική σχολή «Γιαννούλη Σαραντίδη» όπου ο Ηλιόπουλος είχε την ευκαιρία να μαθητεύσει δίπλα στους Γιώργο Βακαλό, Θράσο Καστανάκη, Μ. Καραγάτση, Γιώργο Θεοτοκά, Γιάννη Σιδέρη, Αντώνη Γιαννίδη.
Θα κάνει το ξεκίνημά του στο θεατρικό σανίδι το 1944, με το θίασο της κυρίας Κατερίνας, στο έργο του Λέο Λεντς, «Κυρία, σας αγαπώ». Αργότερα θα παίξει στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν κ.ά. αποκομίζοντας πάντα θετικά σχόλια για τις ερμηνείες του. Χαρακτηριστικά, ο σπουδαίος ηθοποιός της εποχής Βασίλης Λογοθετίδης είχε πει για το νεαρό, τότε, Ηλιόπουλο: "Τι σπουδαίος! Τι φανταστικός κλόουν! Αυτό θα πει θέατρο!".
Η πρώτη από τις πολλές κινηματογραφικές συμμετοχές του Ηλιόπουλου θα γίνει το 1948 με την ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες». Το κινηματογραφικό κοινό πολύ γρήγορα τον αγκάλιασε και η αναγνωρισιμότητά του του επέτρεψε να ηγηθεί από το 1953 και θεατρικού θιάσου (με επιχειρηματία τον Χέλμη) στο Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ, όπου παρουσίασε την κωμωδία: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού.
Οι περιοδείες του σε όλη την Ελλάδα και οι ταινίες του, που γυρίζονται η μία μετά την άλλη, γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και έτσι, το 1963, δημιουργεί τη δική του θεατρική στέγη, στο Θέατρο Γκλόρια, σαν επιχειρηματίας και θιασάρχης. Ανεβάζει κωμωδίες ελλήνων και ξένων συγγραφέων, που γίνονται μεγάλες θεατρικές επιτυχίες και μεταφέρονται και στον κινηματογράφο, όπως τα «Ξύπνα Βασίλη», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Εξοχικό κέντρο ο Έρως», «Ζητείται ψεύτης», «Έκτο πάτωμα» κ.ά. Μέσα από το θίασό του, αναδεικνύονται καινούριες πρωταγωνίστριες που διέπρεψαν και καθιερώθηκαν στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού σαν σπουδαίες ερμηνεύτριες όπως η Άννα Φόνσου, κι η Μάρω Κοντού. Κάποιο διάστημα, γίνεται συν-θιασάρχης με τον Μίμη Φωτόπουλο. Είναι ένα θεατρικό «πάντρεμα» δυο μεγάλων και αναντικατάστατων καλλιτεχνών , που ανεβάζουν, προς τέρψη του κοινού τους, έργα υψηλού επιπέδου.
Παράλληλα με τις θιασαρχικές του δραστηριότητες, ο Ντίνος Ηλιόπουλος έπαιξε με το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, έργα του κλασσικού ρεπερτορίου. Επίσης συνεργάστηκε με τον Αλέξη Σολομό στο «Προσκήνιο». Το 1972, συμπρωταγωνίστησε με την Έλλη Λαμπέτη, στο μιούζικαλ «Γλυκιά Ίρμα» (Είχε προ υπάρξει κι’ άλλη συνεργασία με το θίασο Λαμπέτη - Χόρν, με το έργο: «Ένα ζευγάρι παπούτσια»).
Το 1974 έκανε μια περιοδεία σε 60 πόλεις των ΗΠΑ και του Καναδά, με τα έργα: «Ζητείται ψεύτης», του Δημήτρη Ψαθά και τις «Θεσμοφοριάζουσες», του Αριστοφάνη. Η περιοδεία κρατάει ενάμιση χρόνο, πρωτοφανές διάστημα για ελληνικό θίασο.
Ανάμεσα στα πολλά του ταλέντα έχει και γόνιμη θεατρική φαντασία. Γράφει το μουσικό έργο «Κοντσέρτο για τρομπόνι» (διασκευή από τους «Μέναιχμους» του Πλαύτου)(1) και «Γιάννης Τζόνι και Ιβάν» (διασκευή από το έργο του Γκολντόνι «Υπηρέτης δυο αφεντάδων»), καθώς και τα σατυρικά δοκίμια: «Προσδεθείτε» και «Ο Ντίνος στη χώρα των θαυμάτων». Επίσης, τη βιογραφία του, με τίτλο: «Ένας Ηλιόπουλος ονόματι Ντίνος».
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του θεάτρου και γενικότερα της Τέχνης. Υπήρξε δε, ένας από τους ευγενέστερους ανθρώπους που πέρασαν ποτέ από τον καλλιτεχνικό χώρο. Έλαμπε και ξεχώριζε από τη φινέτσα και την αυθόρμητη απλότητα της ερμηνείας του. Συνεργάστηκε με όλους τους ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, μεγάλους και μικρούς, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, τους σεβάστηκε και τον σεβάστηκαν, αλλά, ο φίλος της καρδιάς του (που "πιο αδελφός δεν γίνεται", όπως έλεγε ο ίδιος) ήταν ο Βαγγέλης Πλοιός.
Φιλμογραφία
Εκατό χιλιάδες λίρες (1948) (Χρόνης)
Διαγωγή... μηδέν! (1949) (Πλάτων Παπαδάκης)
Οι απάχηδες των Αθηνών (1950) (Κλέων)
Ο Μίκης και ο Φίκης / Προπαντός ψυχραιμία (1951) (Φίκης)
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951) (Χρήστος Γκαρόπουλος)
Ο γρουσούζης (1952) (Αριστείδης)
Ο πύργος των ιπποτών (1952) (Αγησίλαος )
Εύα (1953)
Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954) (Μελέτης Καπλάνης)
Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
Γλέντι - λεφτά κι αγάπη (1955) (Δαμιανός)
Τζο ο τρομερός (1955) (Τζώρτζης «Τζο» Ρούβακας)
Ο δράκος (1956) (Θωμάς)
Της τύχης τα γραμμένα (1957)
4 νύφες 1 γαμπρός (1958) (Άλκης Μακρίδης)
Κάθ’ εμπόδιο για καλό (1958) (Κωστής)
Μια λατέρνα μια ζωή (1958) (Θανάσης)
Αμαρυλλίς (το κορίτσι της αγάπης) (1959) ((σχης) Ανέστης)
Γαμήλιες περιπέτειες (1959) (Ντίνος Αγαπητός)
Καλημέρα Αθήνα (1959) (Τοτός)
Να πεθερός, να μάλαμα! (1959) (Αριστείδης)
Φτώχεια και αριστοκρατία / Στουρνάρα 288 (1959) (Πλάτων)
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960) (Στέλιος Κοντογιώργης)
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960) (Γρηγόρης)
Τρεις κούκλες κι εγώ! (1960) (Μανώλης)
Χριστίνα (1960) (Λάζαρος)
Βοήθεια... με παντρεύουνε! / Οικογένεια Παπαδόπουλου (1961) (Μηνάς Καρασπαρίδης)
Ζητείται ψεύτης (1961) (Θόδωρος Πάρλας)
Η κυρία του κυρίου (1962) (Μηνάς Καλούδης)
Μερικοί το προτιμούν κρύο... (1962) (Λάκης (Άγγελος) Αγγέλου)
Ο ατσίδας (1962) (Αλέκος Κουρούζος)
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963) (Θοδωράκης Βλάσσης)
Παλικαράκια της παντρειάς (1963) (Κοσμάς Τριφύλλης)
Κάτι να καίει (1964) (Ντίνος Εξαρχόπουλος)
Οι κληρονόμοι (1964) (Ρίκος)
Το δόλωμα (1964) (Μάνθος)
Φωνάζει ο κλέφτης (1965) (Τιμολέων Λάμπρου)
Να ζη κανείς ή να μη ζη; (1966) (Μηνάς)
Ό,τι λάμπει είναι χρυσός (1966)
Οι κυρίες της αυλής (1966) (Πίπης Καθιστός)
Η κοροϊδάρα (1967) (Ντίνος Ντίνος)
Ο ανακατωσούρας (1967) (Θωμάς Καρατουλπάνης)
Ο γεροντοκόρος (1967) ((φαρσέρ))
Ο κόσμος τρελλάθηκε... (1967) (Λυκούργος Καρανικολαρέας)
Ο πιο καλός ο μαθητής (1968) (Διαμαντής Πετροφούκης)
Ο σατράπης (1968) (Ναπολέων Ντούρος)
Ο θαυματοποιός (1969) (Φίλιππας Φελούκας)
Ο Στρατής παραστράτησε (1969) (Στρατής Δαμαλάκης)
Νάτανε το 13 νάπεφτε σε μας! (1970) (Λάμπης Λαμπερός)
Οι 4 άσσοι (1970) (Φώτης Γέμελος)
Οι εκβιασταί (1972) (Πέτρος Ρωμανός)
Συμμορία εραστών (1972) (Ρένος Καμπανάς)
Οι φανταρίνες (1979) ((τχης) Αδάμαστος)
Τζακ ο καβαλλάρης (1979) (δον Κορνίλιο)
Ο ποδόγυρος (1980) (Στάθης Σταυρόπουλος)
Πονηρό θηλυκό... κατεργάρα γυναίκα! (1980) (Πέτρος)
Απίθανοι αλλοιώτικοι κι ωραίοι .... (1981) (Μάρκος)
Γκαρσονιέρα για δέκα (1981)
Ένας κοντός θα μας σώσει! (1981) (Σπύρος Αποστόλου)
Κατάσκοπος Νέλλη (1981) (Σουλτς)
Άγριες πλάκες στα θρανία (1983) (Χαραμάδας)
Δάσκαλε τι δίδασκες; (1983) ((λυκειάρχης))
Μια παπαδιά στα μπουζούκια (1983) (Περικλής)
Ρόδα τσάντα & κοπάνα νο3 (1984) (Αρχιμήδης)
Ροκάκιας την ημέρα... το βράδυ καμαριέρα (1984) (Τσακμάκης)
Ιππότης της λιγούρας (1985) («τζέντελμαν»)
Μια παπαδιά στα μπουζούκια νο2 (1985) (Περικλής)
Ο ιππότης της λακούβας (1985) (Ηρακλής Κέλας)
Τα τούβλα (1985) (Ανδρέας)
Πόντιος είμαι ό,τι θέλω κάνω (1987) (Ντίνος)
Ο αυτάκιας (1988) (Φωκάς)
Υπέρ επείγον (1989) (Σφυρίου)
Ράδιο Μόσχα (1995) (ρεσεψιονίστ)
Πηγή : Βικιπαίδεια